درمان آسیب مغزی و سکته مغزی با آرگون

تشابه ساختاری بین آرگون و زنون باعث ایجاد تعدادی از مطالعات شده است که در آن خواص مفید آرگون شبیه به آنچه با زنون مشاهده شده است را مورد بررسی قرار داده اند. مهمترین مزیت آرگون این است که فراوانتر از زنون است و به عنوان سومین گاز فراوان در جو شناخته شده است. در دسترس بودن زیاد و هزینه کم آرگون مزیت مشخصی نسبت به استفاده از روش های درمانی مشابه گاز زنون دارد.

اثرات مخدر آرگون در غواصان تحت فشار جوی زیاد به خوبی توصیف شده است. این امر در تضاد با زنون می باشد. اعتقاد بر این است که اثرات بیهوشی آرگون در مقایسه با اثرات فیزیکی ثانویه تر از اثرات شیمیایی آن است. بیشترین بخشی که در پزشکی به آرگون اهمیت داده شده است نقش آن به عنوان یک محافظ عصبی است.

این مطالعات مدل های انسداد شریان مغزی میانی (MCAO)، آسیب مغزی (TBI) و محیط بدون اکسیژن گلوکز (OGD) را بررسی کرد. این مطالعات در شرایط آزمایشگاهی نشان داده است که این گاز نه تنها یک اثر وابسته به غلظت در محافظت از مغز دارد بلکه همچنین این تأثیرات محافظتی در صورت کارآیی حداکثر تا ۷۲ ساعت پس از سکته مغزی موثر است. این مطالعات نه تنها تأیید کرد که هلیوم، آرگون و زنون بقای سلول، یکپارچگی ساختاری مغز و بازیابی عصبی را بهبود بخشید بلکه نشان داد که این گازها می توانند اندازه انفارکتوس را کاهش دهند.

اثرات مفید هنگامی که ونتیلیشن آرگون تا اواخر ۳ ساعت پس از ایست قلبی آغاز شد، مشاهده شد. متأسفانه، این فرض که ترکیبی از هیپوترمی با تهویه آرگون مفیدتر باشد، قابل بحث بوده است. همچنین نشان داده شده است که ونتیلیشن با آرگون با کاهش اندازه انفارکتوس میوکارد و بهبود عملکرد بطن همراه است.

استفاده از آرگون با هیچ تغییر همودینامیکی سیستمیک همراه نبوده است. هیچ مطالعه ای وجود ندارد که اثرات مخربی را هنگام استفاده از آرگون به عنوان گاز تهویه نشان داده باشد. با این حال، از محلول کمتری نسبت به دی اکسید کربن، هنگام استفاده برای نفوذ برای ایجاد پنوموپریتونئوم، احتمال آمبولی گاز وجود دارد. حتی ونتیلیشن طولانی مدت با آرگون هیچ اثر مخربی پس از ایست قلبی نشان نداده است.

اثرات مفید آرگون محدود به حفاظت از نورون نیست زیرا اکنون مطالعات بیشتری در حال انجام است که استفاده از آن به عنوان یک ماده محافظت کننده از اندام آشکارتر می شود. کلیه هایی که در محلول حاوی آرگون نگهداری می شوند از نظر میزان خروج ادرار، پاکسازی کراتینین و محدودیت نکروز حاد لوله ای فوایدی را نشان داده اند. مطالعات مشابه برای پیوند ریه نیز ادامه دارد. نشان داده شده است که تهویه با آرگون به دنبال سکته قلبی باعث کاهش اندازه انفارکتوس میوکارد می شود. نقش روزافزون آرگون به عنوان محافظ اندام یکی از مواردی است که انتظار می رود تحقیقات زیادی انجام شود. از آنجا که اثبات نشده است که آرگون اثرات همودینامیکی یا سیستمیک مخربی دارد، به زودی می توان مطالعات انسانی را آغاز کرد. اگر بتوان اثرات مفید گاز مشاهده شده در حیوانات را به انسان ترجمه کرد، آنگاه فصل جدیدی در محافظت از اندام آغاز خواهد شد.